Fizjoterapia po porodzie

Ciąża i poród się skończyły – jesteś w okresie poporodowym. Twoje ciało zaczyna się regenerować. W tym czasie mogą wystąpić problemy poporodowe, takie jak wysiłkowe nietrzymanie moczu, problemy z laktacją, mięśnie proste brzucha lub słabe gojenie się blizny po cięciu cesarskim. W takich przypadkach może pomóc fizjoterapia poporodowa. Taka fizjoterapia zajmuje się terapią dna miednicy, terapią tkanek miękkich, w tym blizn po cesarskim cięciu, a także realizacją aktywności fizycznej.

Rozstęp mięśni prostych brzucha

Zwykle goi się samoistnie w ciągu 8-24 tygodni po porodzie. Zależy to jednak od ogólnej sprawności kobiecego ciała i wielkości naciągu. To powikłanie najlepiej diagnozować około 2 tygodnie po porodzie. W takich sytuacjach zalecane jest oddychanie przeponowe. Przepona jest jednym z mięśni głębokich, od którego zależy stan brzucha i jego ewentualne oddzielenie. Fizjoterapeuta będzie stopniowo wdrażał ćwiczenia angażujące mięśnie dna miednicy oraz głębokie mięśnie brzucha. Należy unikać podnoszenia ciężarów, garbienia się i nadmiernego pochylenia miednicy do przodu oraz świadomie kontrolować napięcie mięśni gładkich.

W przypadku blizny po cięciu cesarskim

Postępowanie fizjoterapeutyczne należy rozpocząć około 4-5 tygodni po zabiegu. Do tego czasu blizna zagoiła się i można rozpocząć bezpośrednią pracę na tym obszarze. Wcześniej możesz pracować na sąsiednich tkankach. Terapia blizn to przede wszystkim mobilizacje manualne, czyli techniki masażu oraz relaksacja mięśni i powięzi, które wspomagane są zabiegami fizykalnymi, takimi jak laser biostymulacyjny czy jonoforeza.

Wyciek mleka

Jest to stan fizjologiczny występujący zwykle 2-6 dni po porodzie, kiedy w piersiach występuje nadprodukcja mleka. Tutaj również możemy pomóc fizjoterapią polegającą na technice delikatnego głaskania od szczytu piersi do brodawki sutkowej. W przypadku utrudnionego wypływu mleka możemy na piersi nakładać ciepłe okłady na 30 minut przed karmieniem, a zimne po karmieniu w celu zmniejszenia obrzęku i bólu.

Postępowanie w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu

Zalecane są ćwiczenia Kegla, polegające na celowym napinaniu mięśni dna miednicy, początkowo w spoczynku, a następnie w stresie (kaszel, kichanie lub aktywność fizyczna). Obejmują one aktywację mięśni krocza, wyobrażając sobie, że powstrzymujesz wydalanie moczu, jednocześnie starając się nie napinać mięśni pośladków, ud lub brzucha. Uzupełnieniem ćwiczeń są zabiegi fizykoterapeutyczne, które obejmują elektrostymulację mięśni za pomocą elektrody dopochwowej w celu poprawy krążenia krwi i wzmocnienia siły skurczu potrzebnej do odbudowy mięśnia. Czasami zalecany jest biofeedback, który pozwala nauczyć się świadomie napinać i świadomie rozluźniać mięśnie dna miednicy. Pod wpływem bodźców wzrokowych lub słuchowych kobieta uczy się rozpoznawać reakcje swojego ciała. Obie te metody wymagają skupienia i zaangażowania w terapię.